ARNHEM – Het is vaak niet meer dan een naam in de krant; de mensen die bij de jaarlijkse lintjesregen een koninklijke onderscheiding krijgen. Maar wie zijn de mensen achter die namen? In een serie artikelen belicht de Arnhemsche Courant de mens achter het lintje. Vandaag: Rico Kreijne.
(Door: Joanne Verhulst)
Het adres wordt doorgegeven via een appje en volgens Google Maps moet het toch echt hier zijn: een onooglijk gebouwtje vol graffiti met het onkruid kniehoog opgeschoten en nergens een nummer of naamplaat. Is dit echt het verenigingsgebouw van Door Wilskracht Sterk en wacht hier de man met het lintje: Rico Kreijne?
Dichterbij gekomen is er inderdaad muziek te horen en wordt ook het kleine naamplaatje zichtbaar. Dan maar de deur proberen en die gaat warempel moeiteloos open. Een kind zegt “hoi” en wil juist naar buiten. In het halfduister wordt een openstaande deur zichtbaar en daar, omringd door kinderen en instrumenten, zit een man van midden dertig. Als de kinderen wijzen draait hij zich om en komt naar me toe.
“We zijn bijna klaar met de les”, zegt hij en brengt me naar een andere ruimte waar ik kan wachten, met een flesje water zonder prik tegen de dorst. Het gehoempa gaat nog even vrolijk verder, maar dan hoor ik lawaai en verdwijnen een voor een de kinderen. Even later zitten we tegenover elkaar.
Graffiti
Rico geeft niet alleen muziekles op diverse instrumenten, maar gaat ook over de huisvesting en de huidige situatie zit hem danig dwars. Het gebouwtje staat op grond van de gemeente en dat wordt in erfpacht jaarlijks verlengd, maar de gemeente wil erop gaan bouwen. Over een week valt de beslissing of er überhaupt plek is voor DWS in de verdere toekomst. Of niet. Want het gebouw moet zoals het nu is in oktober weg. En dan is het DWS dakloos.
Ik vertel dat ik het gebouwtje een paar jaar eerder al had bezocht, maar dan voor iets heel anders. Toen zag het er nog redelijk netjes uit. Rico vertelt dat de graffiti er pas vorige week op is gekalkt, dat het grote naambord al eerder gestolen is en dat regelmatig dakpannen worden gesloopt en kapot gegooid. Vandaar het lange gras. Dat moet een stapel nieuwe dakpannen aan het oog onttrekken, zodat ze niet gejat worden.
“We zitten hier al 26 jaar”, vertelt Rico. “Zolang als ik me kan heugen. Ik ben op mijn 9e begonnen met trompet spelen en na twee jaar was ik toe aan samen muziek maken in een vereniging. Ik woonde vlakbij, dus het werd de DWS in Malburgen. Al sinds mijn 16e geef ik hier ook gratis les op verschillende instrumenten. De kinderen betalen alleen 5 euro per maand voor lidmaatschap en voor het instrument dat ze te leen krijgen. Later kwam mijn vader er ook bij en ook mijn vrouw heb ik hier ontmoet. Bovendien speelt ook mijn oudste zoon hier nu saxofoon. Om de lessen te kunnen geven heb ik mezelf naast trompet ook het spelen op trombone, sousafoon, saxofoon, gitaar, keyboard en drums aangeleerd.”
Colbertje
Rico: “Toen DWS, zoals wel vaker, een week van tevoren werd gevraagd om op het gemeentehuis te spelen bij de jaarlijkse lintjesregen en ook de familie daar was, kwam het niet in mijn hoofd op, dat ik een onderscheiding zou krijgen. Dat zou ik arrogant hebben gevonden van mezelf. We waren er met zo’n 20 mensen om te spelen en mijn hoofd zat helemaal bij dat optreden, in onze gebruikelijke verenigingspolo. Maar Ben, onze voorzitter, had het voor me aangevraagd. En mijn vrouw had een net colbertje meegesmokkeld.”
“Burgemeester Marcouch is een hartelijke man”, vertelt Rico Kreijne. “We hebben elkaar wel vaker ontmoet. Hij is blij met DWS, omdat bij ons in Malburgen de culturen goed mengen. Dat geeft geen enkel probleem. Verder was het hele gebeuren wel een beetje onwerkelijk voor me. Maar natuurlijk is het heel leuk om erkenning te krijgen en dat anderen vinden dat je het ook dik verdient. We zijn na afloop gezellig met het gezin uit eten gegaan.
Rico Kreijne: “Er is door dat lintje niet veel veranderd, maar het opent deuren voor wat je doet. Zo heb ik het lintje ook laten zien aan de kinderen op de scholen waar ik muziekles geef: Confetti in de Schuytgraaf en Kunstrijk in Klarendal. Heel leuk natuurlijk. Nu staat hij netjes met de doos op de kast in de slaapkamer. Ik weet dat hij na overlijden terug moet, dus ik heb hem eens goed bekeken en dacht toch dat ik hier en daar nog restjes zilverpoets zag.”
Hij vertelt het met een grote grijns en voegt eraan toe dat misschien Maxima die oude medailles wel ijverig poetst.
Rozet
Die muzieklessen op scholen worden geregeld via Rozet. Verder is er ook cultuur voor de jeugd in de wijkcentra. Rico vertelt dat hij eigenlijk een opleiding heeft als manager, maar dat hij destijds door Rozet werd gevraagd om zich in te zetten voor o.a. Culture Connection in Huis van de Wijk in Immerloo. En daar is hij blind ingegaan, vertrouwend op zijn ervaring als muziekleraar bij DWS en het gegeven dat muziek een universele taal is, niet bedreigend, die culturen verbindt.
Hij organiseerde bijvoorbeeld jamsessies, waar een Arabisch klassiek geschoolde zanger aan meedeed, die lesgaf op een conservatorium in Syrië en nu hier in Nederland docent Arabische zang is. Er was ook een Afrikaanse drummer, die eraan meedeed. Doordat hij via muziek het vertrouwen wint en ingangen vindt, vraagt Rozet hem ook regelmatig om in vergaderingen mee te denken. Ook de gemeente en andere instanties, zoals onderwijs en cultuuraanbieders weten hem te vinden.
Rico is dus op muzikaal gebied een beetje een duizendpoot, die zich met hart en ziel inzet om in zijn multiculturele wijk kinderen met muziek in contact te brengen, via DWS, via de scholen en via de wijkcentra. En met zo’n lintje erbij kan hij zijn vleugels nog verder uitslaan. Het is te hopen dat er dan toch een mooi gebouw voor komt.
