Heel even dacht ik dat ‘t weer mis zou gaan. Dat was toen ik op m’n telefoon (die krengen kunnen veel tegenwoordig) zag dat de trein die me naar Arnhem zou brengen vijf minuten vertraging had.
Ik had buiten de machinist gerekend. Die leek namelijk besloten te hebben om de achterstand in te lopen — en met succes: toen de trein voorreed, was dat keurig volgens de dienstregeling.
Het personeel van Syntus ‚Äî ik heb ‘t d’r vaker over gehad. Mannen en vrouwen met hart voor ‘t openbaar vervoer. Hoewel ik ook wel es, moet ik eerlijk bekennen, geneigd was om m’n gal te spuwen tegen ‘n medewerker van de vervoerder wanneer ik weer es drie kwartier op ‘n trein had moeten wachten, weet ik best wel dat ‘t aan hen niet ligt. En deze week al helemaal niet.
Ik, de subjectieve, azijnpisserige scribent van deze zure stukjes, ik kan niet anders dan tevreden zijn.
Gelukkig hebben we nog ‘n dag.
